Zasady wiary

Naszą wiarę opieramy na czterech zasadach

Sola Gratia – Jedynie Łaska

Podstawą ewangelicyzmu jest nauka o Bożej łasce, jako jedynym środku zbawienia. Z łaski wyrasta cała teologia ewangelicka. Człowiek zyskuje zbawienie jedynie ze względu na Bożą decyzję o przebaczeniu mu jego grzesznej natury i zaakceptowaniu go takim, jaki jest. Człowiek nie może zostać zbawiony ze względu na swoje uczynki, ponieważ każdy z nich obarczony jest piętnem grzechu pierworodnego. Nawet najbardziej szlachetne czyny nie są w stanie zagwarantować komukolwiek zbawienia. Człowiek pozostaje bierny wobec Bożej łaski, nie może jej na Bogu wymusić, ani kupić jej dobrem, które wyrządza dla innych. Boża sprawiedliwość różni się od ludzkiej, nie polega na odpłaceniu czymś za coś. Jest to, jak to ujął ks. dr Marcin Luter, “sprawiedliwość obca” (łac. iustitia aliena), przychodząca do człowieka niezależnie od ludzkich decyzji, stale przebaczająca i kochająca człowieka. Łaska Boża oddziałuje na człowieka, sprawia, że ten pokutuje, tzn. stale pragnie zmieniać swoje życie w odpowiedzi na akceptację ze strony Boga. Łaska Boża ratowała Izraelitów, gdy przebywali w niewoli w Egipcie i Babilonie. Ostatecznie ukazała się ona w Jezusie Chrystusie, Bogu, objawiającym się w człowieku, który w pełni zjednoczył się z ludźmi poprzez swoje życie i śmierć oraz zwyciężył grzech w swoim zmartwychwstaniu.

Sola Fide – Jedynie Wiara

Łaska Boża napełnia człowieka wiarą w Jezusa Chrystusa – danego ludzkości Odkupiciela. Wiara staje się przez to świadomością zbawienia. Tylko człowiek wierzący może zostać zbawiony. Zachodzi tutaj logiczna konsekwencja. Jeśli ktoś wierzy i uznaje, że otrzymał od Boga zbawienie, wówczas zbawienie to staje się integralną częścią jego wiary. Prawdziwa wiara chrześcijańska, zdaniem teologii luterańskiej, opiera się właśnie na zaufaniu Chrystusowi, gdy On bezpośrednio zwraca się do człowieka przekazując mu dobrą nowinę o przebaczeniu grzechów i pojednaniu z Bogiem.
Wiara, poza tym, sprawia, że człowiek jest zdolny do posłuszeństwa Bogu i czynienia dobra. W wierze chrześcijanin nie przestrzega przykazań Bożych dlatego, że stoi nad nim żelazna litera prawa, ale dlatego, że sam Chrystus działa w jego życiu i prowadzi go właściwą drogą. Wiara przez to znajduje swoją aktualizację w codziennych czynnościach, w odpowiedzialności za własne życie, życie naszych bliźnich oraz za środowisko w którym żyjemy.

Sola Scriptura – Jedynie Pismo

Reformacja wezwała Kościół do powrotu do Pisma Świętego. Zasada Sola Scriptura oznacza, że podstawowym źródłem głoszenia Słowa Bożego o zbawieniu człowieka jest Biblia. Ks. dr Marcin Luter, podobnie jak i inni reformatorzy, dążył do tego, aby oczyścić Kościół z naleciałości wynikających z przerostu średniowiecznej scholastyki. Z tego powodu Reformacja jednogłośnie opowiedziała się za zredukowaniem źródeł wypowiedzi teologicznych do formy podstawowej, którą jest Pismo Święte. W oparciu o treść Pisma Świętego analizowano i odrzucano te dogmaty Kościelne, których nie sposób było udowodnić na podstawie ksiąg biblijnych. Biblia, jako szczególny wyraz głoszenia Słowa Bożego, czy to przez starotestamentowych proroków, czy przez ewangelistów i apostołów, stanowi podstawę wszelkich wypowiedzi Kościoła, rozumianego jako wspólnota wszystkich ochrzczonych chrześcijan. Treść Pisma Świętego stanowi inspirację dla tych, którzy chcą poznać Chrystusa, a także jest najpierwotniejszym źródłem zwiastowania o Bogu. Kościoły ewangelickie odrzucają tylko tę część tradycji kościelnej, która nie ma bezpośredniego uzasadnienia w Piśmie Świętym, stąd ewangelicyzm wyznaje wiarę w Trójcę Świętą, wyrażoną w nicejsko-konstantynopolitańskim wyznaniu wiary, symbolu apostolskim oraz Atanazjańskim wyznaniu wiary.

Solus Christus – Jedynie Chrystus

Kościoły ewangelickie nauczają, że jedynym Synem Bożym, zbawicielem i pośrednikiem jest Jezus Chrystus. Jest on wypowiedzianym Bożym Słowem, które “ciałem się stało i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14). Jezus Chrystus, prawdziwy Bóg i prawdziwy człowiek, został dany przez Ojca, żeby zbawić świat od śmierci i zła. To on jest Panem, na którego imię “ma zginać się wszelkie kolano na niebie, na ziemi i pod ziemią” (Flp 2, 10). Jezus Chrystus, poprzez swoje zmartwychwstanie i wniebowstąpienie obecny jest stale z człowiekiem, a zwiastowanie dobrej nowiny (Ewangelii) o Nim jest stale aktualne. To On stanowi podstawę treści Pisma Świętego. To o Nim, jego śmierci na krzyżu i zmartwychwstaniu świadectwo składali apostołowie i ewangeliści. Jezus Chrystus jest podstawą życia Kościoła i jemu podporządkowana powinno być całe życie chrześcijanina.
Z racji tego, iż Chrystus łączy w sobie naturę Boga i człowieka, a przez to jako jedyny jest pośrednikiem pomiędzy człowiekiem a Bogiem, teologia luterańska odrzuca kult świętych i kult Marii, którą jednakże uznaje za Matkę Bożą.

Szczegółowe informacje o tym w co wierzą Ewangelicy znajdziesz na oficjalnej stronie Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w RP

O luteranizmie

Kościół Ewangelicko-Augsburski w RP jest częścią świętego, powszechnego i apostolskiego Kościoła, który został założony przez Jezusa Chrystusa w dniu zesłania Ducha Świętego. Jest również spadkobiercą wielowiekowej tradycji zapoczątkowanej przez ks. dra Marcina Lutra w 1517r., kiedy to ogłosił on słynne 95 tez. Jego poglądy, które szybko zakorzeniły się w zachodniej europie dotarły także do Polski. Również tu zostały ciepło przyjęte i mimo oporu i utrudnień ze strony władzy królewskiej zaczęły powstawać parafie ewangelickie w Wielkopolsce, na Pomorzu, Kujawach, Mazurach i Śląsku.

Od samego początku nabożeństwa odprawiane były w języku narodowym. Wzmożona działalność ewangelików zaowocowała powstaniem bogatej literatury religijnej w języku polskim: tłumaczenia Pisma Świętego, kancjonały – śpiewniki, postylle – zbiory kazań, katechizmy. Reformacja szczególnie dobrze rozwijała się wśród mieszczan i chłopstwa zachodniej Polski, a także Polaków mieszkających poza granicami kraju. Do okresu zaborów przetrwało niewiele zborów, tworzą się jednak nowe zakładane przez kolonistów, szukających lepszych warunków do życia. Szybko ulegają oni polonizacji i biorą czynny udział w życiu politycznym i kulturalnym kraju.

Obecnie w skład naszego Kościoła wchodzą parafie o bardzo zróżnicowanej historii, tradycjach i zwyczajach. Związane jest to z tym iż wywodzą się z terenów różnych zaborów i struktur kościelnych. Jednakże wspólną ich cechą jest wpływ Pisma Świętego jako jedynego źródła prawd wiary. Ma ono wielkie znaczenie w życiu całej wspólnoty jak i pojedynczych jej członków. W przeszłości pozwalało to przetrwać czasy kontrreformacji na Śląsku w XVII i XVIII wieku, kiedy to ewangelikom odbierano kościoły, szkoły i majątki parafii. Na skutek prześladowań i zakazu odprawiania nabożeństw, wierni spotykali się w prywatnych domach i tam studiowali Biblie. Pozwoliło to im zachować wiarę oraz tożsamość ewangelicką, które stanowiły pociechę i moc w oczekiwaniu na lepsze czasy.

Niezwykle trudnym okresem dla polskich ewangelików była II wojna światowa, podczas, której życie straciło wielu zasłużonych dla Kościoła i Kraju księży jak i inteligencji ewangelickiej, wśród nich znalazł się także Biskup Kościoła ks. Juliusz Bursche. Los ten nie ominął także poznańskiej Parafii, ówczesny proboszcz ks. Gustaw Manitius poniósł męczeńską .śmierć w nocy z 28 na 29 stycznia 1940r. Parafia została zlikwidowana przez okupantów, a jej majątek rozkradziono.

Po 1945r. Kościół odradza się ponownie do życia, próbując sprostać trudnemu zadaniu zjednoczenia wiernych z różnych terenów i struktur kościelnych. Oprócz Śląska Cieszyńskiego, diecezje przyjmują charakter diasporalny. Parafie są często bardzo oddalone od siebie skupiając niewielu wiernych. Obecnie dzięki wzmożonym wysiłkom duszpasterzy i członków parafii odzyskują one swój blask, przyciągając do siebie coraz większą liczbę wiernych. Nierzadko są one miejscem wielu inicjatyw, koncertów i spotkań. Co roku Kościoły Ewangelickie stają się także miejscem modlitw o jedność Chrześcijan. Mają one na celu faktu podkreślenie, że naszym wspólnym celem jest głoszenie Ewangelii o Zmartwychwstałym Chrystusie.